به مناسبت هفتمین سالگرد حادثه یازده سپتامبر
پس از فاجعه انسانی یازده سپتامبر در نیویورک، همه ساله در این روز مراسم یادبودی در محل این اتفاق-که زمین صفر نامگذاری شده-برگزار می شود. نطقهای سمبلیک ایراد می گردد و بیانیٌه ها خوانده می شود. در ابتدای مراسم هم یک دقیقه سکوت به احترام از دست رفتگان برگزار میشود. ولی در این یک دقیقه طولانی در اذهان حاضرین چه میگذرد؟
آنان که مذهبی ترند احتمالاً دعا میکنند؛ بقیه هم بار دیگر به حواشی، علل و پیامدهای این حادثه می اندیشند یا اینکه خسته از این مراسم طولانی به دنبال راه فراری میگردند. برخی هم شاید با خودشان عهد هایی ببندند که البته بیشترشان تا پایان روز فراموش میشود.
در این میان، چیزی که شاید فکر عده معدودی را مشغول کند اینست که چطور میتوان از تکرار این گونه حوادث-در تمام دنیا-جلوگیری کرد.
حوادث جهان ما زاده کنشها و واکنشهای ابدیند. عمل ها وعکس العمل ها، و خوردها و بازخوردها هستند که دنیای ما را شکل میدهند و آنرا در جهات مختلف به حرکت در می آورند. حضرت عبدالبهاء به کرّرات فرموده اند که هیچ معلولی بدون علّت نمیشود. شکل گیری حوادثی نظیر حادثه یازده سپتامبر نیز از این قاعده مستثنی نیست. قطعاً در مواجهه با چنین حوادثی میتوان مدعی مالکیّت تمام خوبیها شد و تمام شرارتها را به طرف مقابل نسبت داد، و از این طریق راه را برای یک جنگ کور و بی پایان هموار کرد. میتوان مردم را در وحشت مداوم از شرارت نگاه داشت و در این میان نقش قهرمان شجاع و محافظ بی پناهان را بازی کرد. میتوان به اسم مبارزه با شرّ فجایعی هزاران با سهمگین تر ببار آورد و نام آنرا پیروزی گذاشت. و همچنین میتوان به دنبال یافتن ومداوای علّت بود.
بیایید ما هم به یاد کشته شدگان حادثه یازده سپتامبر و تمام بی گناهانی که هر روزه در گوشه و کنار این کره خاکی قربانی دروغ و تعصّب کور میشوند یک دقیقه سکوت کنیم. یک دقیقه بایستیم و بیندیشیم. به راه هایی که تا بحال پیموده ایم، و به دروغهایی که تا به حال شنیده ایم فکرکنیم. اگر بدانیم که فردا قربانی بعدی کودک خود ما خواهد بود امروز چه خواهیم کرد؟ آیا راه های بی نتیجه ای را که تا بحال پیموده ایم دوباره طی خواهیم کرد یا به دنبال طرحی نو خواهیم بود؟
بیایید یک دقیقه سکوت کنیم.
پس از فاجعه انسانی یازده سپتامبر در نیویورک، همه ساله در این روز مراسم یادبودی در محل این اتفاق-که زمین صفر نامگذاری شده-برگزار می شود. نطقهای سمبلیک ایراد می گردد و بیانیٌه ها خوانده می شود. در ابتدای مراسم هم یک دقیقه سکوت به احترام از دست رفتگان برگزار میشود. ولی در این یک دقیقه طولانی در اذهان حاضرین چه میگذرد؟
آنان که مذهبی ترند احتمالاً دعا میکنند؛ بقیه هم بار دیگر به حواشی، علل و پیامدهای این حادثه می اندیشند یا اینکه خسته از این مراسم طولانی به دنبال راه فراری میگردند. برخی هم شاید با خودشان عهد هایی ببندند که البته بیشترشان تا پایان روز فراموش میشود.
در این میان، چیزی که شاید فکر عده معدودی را مشغول کند اینست که چطور میتوان از تکرار این گونه حوادث-در تمام دنیا-جلوگیری کرد.
حوادث جهان ما زاده کنشها و واکنشهای ابدیند. عمل ها وعکس العمل ها، و خوردها و بازخوردها هستند که دنیای ما را شکل میدهند و آنرا در جهات مختلف به حرکت در می آورند. حضرت عبدالبهاء به کرّرات فرموده اند که هیچ معلولی بدون علّت نمیشود. شکل گیری حوادثی نظیر حادثه یازده سپتامبر نیز از این قاعده مستثنی نیست. قطعاً در مواجهه با چنین حوادثی میتوان مدعی مالکیّت تمام خوبیها شد و تمام شرارتها را به طرف مقابل نسبت داد، و از این طریق راه را برای یک جنگ کور و بی پایان هموار کرد. میتوان مردم را در وحشت مداوم از شرارت نگاه داشت و در این میان نقش قهرمان شجاع و محافظ بی پناهان را بازی کرد. میتوان به اسم مبارزه با شرّ فجایعی هزاران با سهمگین تر ببار آورد و نام آنرا پیروزی گذاشت. و همچنین میتوان به دنبال یافتن ومداوای علّت بود.
بیایید ما هم به یاد کشته شدگان حادثه یازده سپتامبر و تمام بی گناهانی که هر روزه در گوشه و کنار این کره خاکی قربانی دروغ و تعصّب کور میشوند یک دقیقه سکوت کنیم. یک دقیقه بایستیم و بیندیشیم. به راه هایی که تا بحال پیموده ایم، و به دروغهایی که تا به حال شنیده ایم فکرکنیم. اگر بدانیم که فردا قربانی بعدی کودک خود ما خواهد بود امروز چه خواهیم کرد؟ آیا راه های بی نتیجه ای را که تا بحال پیموده ایم دوباره طی خواهیم کرد یا به دنبال طرحی نو خواهیم بود؟
بیایید یک دقیقه سکوت کنیم.
